Osostowicz Stanisław (ur. 1906 Tamopol, zm. 1939 Warszawa).
Malarz, rysownik, grafik, członek Grupy Krakowskiej. Studia artystyczne odbywał w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie w l. 1921-27 oraz w ASP w Krakowie w l. 1927-32. Był uczniem I. Pieńkowskiego, F. Pautscha i J. Wojnarskiego. Malował początkowo pod silnym wpływem F. Pautscha, który był wówczas dla niego wielkim autorytetem. Z czasem coraz krytyczniej oceniał Akademię, twierdził, iż: „lepiej rzucić tę rupieciarnię”. W 1932 namalował Epopeę chłopska, obraz, który pod względem formalnym był kompromisem, treściowo jednak został uznany za kompozycję „w której siedzi diabeł” (idea walki wrogich obozów). Praca ta stała się powodem skreślenia Osostowicza z listy studentów. Poglądy artysty zdecydowanie radykalizowały się, związał się on z Grupą Krakowską, w której przez szereg lat pełnił funkcję wiceprezesa. Początkowo prace jego cechowała ekspresyjna dynamika, która ustąpiła później geometryzacji i streficznemu uporządkowaniu barw, a z czasem surowszym jeszcze rygorom geometrii (przejawiającej się nawet w fakturze prostokątnych plam barwnych), dążeniu do uspokojenia i statyki oraz pewnej prymitywizacji. Leitmotivem obrazów Osostowicza był świat małego miasteczka, pokazany jednak nie w atmosferze swojszczyzny czy regionalnej egzotyki, ale od strony „brutalnej prostoty biegnącego życia rozkrzyczanego plakatem”. Poza malarstwem uprawiał grafikę, zajmował się scenografią (m.i. dla teatru Cricot), eksperymentował w zakresie pedagogiki astystycznej, pragnąc wychować nowego odbiorcę nowej sztuki.
Malarz, rysownik, grafik, członek Grupy Krakowskiej. Studia artystyczne odbywał w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie w l. 1921-27 oraz w ASP w Krakowie w l. 1927-32. Był uczniem I. Pieńkowskiego, F. Pautscha i J. Wojnarskiego. Malował początkowo pod silnym wpływem F. Pautscha, który był wówczas dla niego wielkim autorytetem. Z czasem coraz krytyczniej oceniał Akademię, twierdził, iż: „lepiej rzucić tę rupieciarnię”. W 1932 namalował Epopeę chłopska, obraz, który pod względem formalnym był kompromisem, treściowo jednak został uznany za kompozycję „w której siedzi diabeł” (idea walki wrogich obozów). Praca ta stała się powodem skreślenia Osostowicza z listy studentów. Poglądy artysty zdecydowanie radykalizowały się, związał się on z Grupą Krakowską, w której przez szereg lat pełnił funkcję wiceprezesa. Początkowo prace jego cechowała ekspresyjna dynamika, która ustąpiła później geometryzacji i streficznemu uporządkowaniu barw, a z czasem surowszym jeszcze rygorom geometrii (przejawiającej się nawet w fakturze prostokątnych plam barwnych), dążeniu do uspokojenia i statyki oraz pewnej prymitywizacji. Leitmotivem obrazów Osostowicza był świat małego miasteczka, pokazany jednak nie w atmosferze swojszczyzny czy regionalnej egzotyki, ale od strony „brutalnej prostoty biegnącego życia rozkrzyczanego plakatem”. Poza malarstwem uprawiał grafikę, zajmował się scenografią (m.i. dla teatru Cricot), eksperymentował w zakresie pedagogiki astystycznej, pragnąc wychować nowego odbiorcę nowej sztuki.
Na rynku, ok. 1939
kredki barwne, woskowe, papier, 44,3 x 48,2 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
kredki barwne, woskowe, papier, 44,3 x 48,2 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
Rozruchy uliczne, II, 1932-33
olej, akwarela, papier, 19 x 53,9 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, akwarela, papier, 19 x 53,9 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
Ulica. Kasztany
olej, dykty, 58,5 x 54 cm;
Lwowska Galeria Obrazów;
olej, dykty, 58,5 x 54 cm;
Lwowska Galeria Obrazów;
