Bielska-Tworkowska, Leokadia (ur. 1901 Chrzanów, zm. 1973 Warszawa)
Malarka, graficzka, publicystka. Studiowała w Szkole Przemysłowej we Lwowie u K. Sichulskiego w l. 1921-23 i w warszawskiej SSP u M. Kotarbińskiego i T. Pruszkowskiego w l. 1924-29. Początkowo związana ze Szkołą Warszawską, od 1932 wystawiała samodzielnie w kraju i za granicą. Według jej własnych kryteriów obraz istnieje na prawach specjalnie dla niego stworzonych, a rzeczą najważniejszą jest logika indywidualna płótna. Artystka komponowała swe prace na zasadzie muzycznej harmonii elementów, zwracając dużą uwagę na stosunki walorowe. Szczególną rolę w jej kameralnym z natury malarstwie odgrywały portrety, zwłaszcza kobiece. Aczkolwiek celem tych wizerunków było przede wszystkim pozostawienie plastycznego śladu istnienia człowieka, to często bywały one dobitnie charakteryzowane, niekiedy nawet z pewnym zacięciem groteskowym. Bielska była także zdolną akwaforcistką (w 1943 wydała tekę zawierającą 18 plansz z widokami Krzemieńca) oraz recenzentką wystaw plastycznych (pisywała m.i. w „Tygodniku Ilustrowanym”).
Malarka, graficzka, publicystka. Studiowała w Szkole Przemysłowej we Lwowie u K. Sichulskiego w l. 1921-23 i w warszawskiej SSP u M. Kotarbińskiego i T. Pruszkowskiego w l. 1924-29. Początkowo związana ze Szkołą Warszawską, od 1932 wystawiała samodzielnie w kraju i za granicą. Według jej własnych kryteriów obraz istnieje na prawach specjalnie dla niego stworzonych, a rzeczą najważniejszą jest logika indywidualna płótna. Artystka komponowała swe prace na zasadzie muzycznej harmonii elementów, zwracając dużą uwagę na stosunki walorowe. Szczególną rolę w jej kameralnym z natury malarstwie odgrywały portrety, zwłaszcza kobiece. Aczkolwiek celem tych wizerunków było przede wszystkim pozostawienie plastycznego śladu istnienia człowieka, to często bywały one dobitnie charakteryzowane, niekiedy nawet z pewnym zacięciem groteskowym. Bielska była także zdolną akwaforcistką (w 1943 wydała tekę zawierającą 18 plansz z widokami Krzemieńca) oraz recenzentką wystaw plastycznych (pisywała m.i. w „Tygodniku Ilustrowanym”).
Portret Adama Ważyka, 1932
olej, płótno, 86 x 80,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, płótno, 86 x 80,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
