Brodowski, Antoni (ur. 1784, zm. 1832 Warszawa).
Otrzymał staranne ogólne wykształcenie w domu i w szkołach prywatnych, przy czym uczył się także rysunku. Po śmierci ojca, plenipotenta Tadeusza Brodowskiego, Mostowski zabrał Antoniego w 1805 do Paryża w charakterze nauczyciela swoich dzieci. Przebywając tam do 1808 miał się Brodowski rzekomo kształcić u miniaturzysty Jean-Baptiste Augustina. Od schyłku 1809 przebywał ponownie w Paryżu, tym razem jako stypendysta Izby Edukacji Narodowej Księstwa Warszawskiego. Początkowo studiował w pracowni Davida, o od 1811 był jednym z nielicznych uczniów Gerarda.
Z końcem 1814 wrócił do Warszawy, gdzie z braku odpowiedniego zajęcia podjął pracę urzędniczą. Drogę do kariery artystycznej otworzył mu sukces na pierwszej Wystawie Sztuk Pięknych w Warszawie w 1819: za wielką kompozycję Gniew Saula na Dawida otrzymał złoty medal. W 1820 został profesorem tymczasowym na Wydziale Sztuk Pięknych na Uniwersytecie, w 1824 – profesorem stałym a w 1829 – profesorem radnym.
Rozwijając aktywną działalność pedagogiczną gruntownie przekształcił metody nauczania: obok studiów rzeźb antycznych pojmowanych jako wzór idealnego piękna, studium żywego modela, zalecał wzorowanie się na naturze. Miał wykłady z mitologii.
Brodowski żywo uczestniczył w życiu artystycznym Warszawy. Brał udział w wystawach w latach 1819-28. W 1823 uczestniczył w konkursie na kompozycję o temacie Edypa.
Włączył się w akcję organizowania konkursów, podjęta w 1825 przez warszawskich artystów dla zwalczania uprzywilejowanej pozycji artystów obcych. W związku z tym wykonał wraz z Blankiem (nie zrealizowany) projekt malowideł ściennych do głównej Sali Redutowej w nowo wybudowanym Teatrze Narodowym. Był od 1822 członkiem przybranym Warszawskiego TPN, które już uprzednio, w 1809, przyjęło go w poczet członków „sposobiących się”. Opublikował rozprawę „Co stanowi szkołę malarską”. W czasie powstania listopadowego opiekował się z ramienia Rządu Narodowego Belwederem.
Tworzył kompozycje mitologiczne i biblijne, zwykle w dużych rozmiarach. Z wydarzeń współczesnych w nie istniejącym obrazie Nadanie dyplomu Uniwersytetowi Warszawskiemu przez cara Aleksandra I. Przede wszystkim jednak bał Brodowski malarzem portretów. Naukowo społeczna działalność zetknęła go z umysłową elitą warszawskiej inteligencji, stał się w dużej mierze portrecistą sfer naukowych i literackich. Do najlepszych jego prac należą: Portret własny, Portret brata, Portret ks. Ksawerego Bobusza (zaginiony) i Portret arcybiskupa Szczepana Hołowczyca.
Dwaj synowie artysty Józef i Tadeusz byli również malarzami.
Otrzymał staranne ogólne wykształcenie w domu i w szkołach prywatnych, przy czym uczył się także rysunku. Po śmierci ojca, plenipotenta Tadeusza Brodowskiego, Mostowski zabrał Antoniego w 1805 do Paryża w charakterze nauczyciela swoich dzieci. Przebywając tam do 1808 miał się Brodowski rzekomo kształcić u miniaturzysty Jean-Baptiste Augustina. Od schyłku 1809 przebywał ponownie w Paryżu, tym razem jako stypendysta Izby Edukacji Narodowej Księstwa Warszawskiego. Początkowo studiował w pracowni Davida, o od 1811 był jednym z nielicznych uczniów Gerarda.
Z końcem 1814 wrócił do Warszawy, gdzie z braku odpowiedniego zajęcia podjął pracę urzędniczą. Drogę do kariery artystycznej otworzył mu sukces na pierwszej Wystawie Sztuk Pięknych w Warszawie w 1819: za wielką kompozycję Gniew Saula na Dawida otrzymał złoty medal. W 1820 został profesorem tymczasowym na Wydziale Sztuk Pięknych na Uniwersytecie, w 1824 – profesorem stałym a w 1829 – profesorem radnym.
Rozwijając aktywną działalność pedagogiczną gruntownie przekształcił metody nauczania: obok studiów rzeźb antycznych pojmowanych jako wzór idealnego piękna, studium żywego modela, zalecał wzorowanie się na naturze. Miał wykłady z mitologii.
Brodowski żywo uczestniczył w życiu artystycznym Warszawy. Brał udział w wystawach w latach 1819-28. W 1823 uczestniczył w konkursie na kompozycję o temacie Edypa.
Włączył się w akcję organizowania konkursów, podjęta w 1825 przez warszawskich artystów dla zwalczania uprzywilejowanej pozycji artystów obcych. W związku z tym wykonał wraz z Blankiem (nie zrealizowany) projekt malowideł ściennych do głównej Sali Redutowej w nowo wybudowanym Teatrze Narodowym. Był od 1822 członkiem przybranym Warszawskiego TPN, które już uprzednio, w 1809, przyjęło go w poczet członków „sposobiących się”. Opublikował rozprawę „Co stanowi szkołę malarską”. W czasie powstania listopadowego opiekował się z ramienia Rządu Narodowego Belwederem.
Tworzył kompozycje mitologiczne i biblijne, zwykle w dużych rozmiarach. Z wydarzeń współczesnych w nie istniejącym obrazie Nadanie dyplomu Uniwersytetowi Warszawskiemu przez cara Aleksandra I. Przede wszystkim jednak bał Brodowski malarzem portretów. Naukowo społeczna działalność zetknęła go z umysłową elitą warszawskiej inteligencji, stał się w dużej mierze portrecistą sfer naukowych i literackich. Do najlepszych jego prac należą: Portret własny, Portret brata, Portret ks. Ksawerego Bobusza (zaginiony) i Portret arcybiskupa Szczepana Hołowczyca.
Dwaj synowie artysty Józef i Tadeusz byli również malarzami.
Parys, ok. 1820
studium do obrazu Hektor, Parys i Helena;
olej;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
studium do obrazu Hektor, Parys i Helena;
olej;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
Portret brata artysty, Karola, 1815
olej, płótno, 59 x 44 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, płótno, 59 x 44 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
Portret Szczepana Hołowczyca, 1828
olej, płótno;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
olej, płótno;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
Portret Aleksandra Batowskiego
olej, płótno, 65 x 55 cm;
Lwowska Galeria Obrazów;
olej, płótno, 65 x 55 cm;
Lwowska Galeria Obrazów;
