Józef Faworski czynny w latach 1790-1805 pochodził z Warszawy i za panowania Stanisława Augusta malował portrety pastelami. Ponoć Faworski był kaliszaninem, a długi czas przebywał w Krakowie. Wobec wiadomości źródłowych miejsca jego kolejnych pobytów ustalono w nowej literaturze na podstawie pochodzenia portretowanych przez niego osób. Przypuszczalnie więc Faworski działał kolejno w Łęczyckiem, na Mazowszu, w Sieradzkiem, w Wielkopolsce i być może w Berlinie.
Znane są następujące portrety jego pędzla: Portret Jana Pędzickiego burgrabiego grodzkiego łęczyckiego (1790, Muzeum Narodowe w Poznaniu), Portret Weroniki ze Szczawińskich Pędzickiej z synem Alojzym, (1790, Muzeum Narodowe w Poznaniu), Portret Wiktorii ze Skotnickich Madalińskiej (1792, Muzeum Narodowe w Warszawie), Portret Kazimierza Piędzickiego (1793, Muzeum Narodowe w Poznaniu), Portret Józefa Zaborowskiego (1794), Portret Tadeusza Kościuszki (1795).
Twórczość Faworskiego, związaną z ostatnią fazą rozwoju malarstwa sarmackiego, cechuje oryginalność widzenia artystycznego. Jego portrety malowane dość płasko, o uproszczonych , a często wręcz zgeometryzowanych formach i starannie opracowanych szczegółach dekoracyjnych, wyróżniają się trafną charakterystyką modela i finezyjnie zestawioną gamą barwną. Z późniejszego okresu twórczości Faworskiego pochodzą dzieła reprezentujące nurt oficjalnego malarstwa dworskiego, które zatraciły swoisty wdzięk i odrębność właściwą wczesnym pracom.

Portret Wiktorii Madalińskiej, 1792
olej, płótno, 74 x 59 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;

Portret młodej damy, ok. 1790
olej, płótno, 65,8 x 51,8 cm;
Muzeum Sztuki w Łodzi;