Hannytkiewicz Adam (ur. 1887 Kraków, zm. 1946 Wrocław).
Malarz, pedagog, członek grupy Plastyka. Studia artystyczne odbywał w l. 1906-10 w krakowskiej ASP pod kierunkiem L. Wyczółkowskiego, S. Dębickiego i J. Pankiewicza. W 1915 był w Wiedniu, w l. 1924 i 1932-33 przebywał w Paryżu, gdzie wystawiał na Salonach (d Automne i des Tuileries) i w prywatnych galeriach. Od 1909 zajmował się pracą pedagogiczną, ucząc w szkołach średnich w Krakowie, Wieliczce, Inowrocławiu i Poznaniu, do którego przeniósł się ostatecznie w 1919. Tu, w 1926 założył własną szkołę sztuk pięknych, którą prowadził do 1934. Był członkiem założycielem Grupy Wielkopolskich Plastyków Plastyka. Po II wojnie światowej (podczas której przepadł w Poznaniu niemal jego cały dorobek artystyczny) zorganizował szkołę artystyczną w Sędziszowie, a następnie powołany na stanowisko profesora WSSP we Wrocławiu wziął czynny udział w organizowaniu tej uczelni. Malował portrety, pejzaże, obrazy historyczne, a przede wszystkim martwe natury złożone często z książek i kwiatów. Stosował w nich chętnie perspektywą z podwyższonym horyzontem. Silnie uproszczone, starannie skomponowane jego prace cechowała świetlistość barwy i miękka faktura malarska. W twórczości swej szukał artysta harmonii barwnych niezależnych od chwilowego oświetlenia, łączył zdobycze impresjonizmu ze zrozumieniem zasad nowoczesnej kompozycji.
Malarz, pedagog, członek grupy Plastyka. Studia artystyczne odbywał w l. 1906-10 w krakowskiej ASP pod kierunkiem L. Wyczółkowskiego, S. Dębickiego i J. Pankiewicza. W 1915 był w Wiedniu, w l. 1924 i 1932-33 przebywał w Paryżu, gdzie wystawiał na Salonach (d Automne i des Tuileries) i w prywatnych galeriach. Od 1909 zajmował się pracą pedagogiczną, ucząc w szkołach średnich w Krakowie, Wieliczce, Inowrocławiu i Poznaniu, do którego przeniósł się ostatecznie w 1919. Tu, w 1926 założył własną szkołę sztuk pięknych, którą prowadził do 1934. Był członkiem założycielem Grupy Wielkopolskich Plastyków Plastyka. Po II wojnie światowej (podczas której przepadł w Poznaniu niemal jego cały dorobek artystyczny) zorganizował szkołę artystyczną w Sędziszowie, a następnie powołany na stanowisko profesora WSSP we Wrocławiu wziął czynny udział w organizowaniu tej uczelni. Malował portrety, pejzaże, obrazy historyczne, a przede wszystkim martwe natury złożone często z książek i kwiatów. Stosował w nich chętnie perspektywą z podwyższonym horyzontem. Silnie uproszczone, starannie skomponowane jego prace cechowała świetlistość barwy i miękka faktura malarska. W twórczości swej szukał artysta harmonii barwnych niezależnych od chwilowego oświetlenia, łączył zdobycze impresjonizmu ze zrozumieniem zasad nowoczesnej kompozycji.
Martwa natura z jabłkami i butelką na tle różowej draperii, 1918
olej, płótno, 56 x 63 cm;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
olej, płótno, 56 x 63 cm;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
