Kubicki Jeremi (ur. 1911 Łódź, zm. 1938 Warszawa).
Malarz, członek ugrupowania Bractwa św. Łukasza. Studia artystyczne odbywał w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie pod kierunkiem S. Rzeckiego i W. Borowskiego, a następnie od 1929 w tutejszej ASP, w klasie T. Pruszkowskiego. Już w czasie studiów wyróżniał się w zakresie rysunku biegłością, która miała wyraźny wpływ na jego malarstwo. Malował m.i. krajobrazy o tematyce portowej oraz wielopostaciowe kompozycje o charakterze sielankowo-groteskowym, sceny w rodzaju fetex-cham-petres. Stworzył własny kanon postaci kobiecej giętkiej, smukłej, często nagiej lub odzianej w przejrzyste, powiewne sukienki. Koloryt jego obrazów był delikatny, zielonkawosrebrzysty. Prace Kubickiego odznaczały się indywidualnym, oryginalnym stylem, zdradzając jedną z ciekawszych osobowości malarskich pokolenia, które debiutowało w latach trzydziestych. Zajmował się również malarstwem dekoracyjnym. Wykonał m.i. dekoracje niektórych pomieszczeń na statkach M/S „Piłsudski” i M/S „Batory” w 1936, panneau Zdrojowiska polskie w Pawilonie Polskim na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu w 1937 (otrzymał za tę pracę Grand Prix) oraz w tymże roku panneaux decoratifs poświęcone dziejom kawy, herbaty i czekolady w warszawskim sklepie Wedla. Często malował na plenerach w Kazimierzu nad Wisłą. Uczestniczył w wystawach Bractwa św. Łukasza, wystawiał w IPS i Salonie Plastyków ZZPAP, prace jego pokazano również na wystawie objazdowej w Wiedniu, Pradze, Paryżu i Londynie. Cały niemal dorobek Kubickiego zaginął. Zachowane prace artysty eksponowano na indywidualnej wystawie w Muzeum Okręgowym w Toruniu w 1975 (bez katalogu).
Malarz, członek ugrupowania Bractwa św. Łukasza. Studia artystyczne odbywał w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie pod kierunkiem S. Rzeckiego i W. Borowskiego, a następnie od 1929 w tutejszej ASP, w klasie T. Pruszkowskiego. Już w czasie studiów wyróżniał się w zakresie rysunku biegłością, która miała wyraźny wpływ na jego malarstwo. Malował m.i. krajobrazy o tematyce portowej oraz wielopostaciowe kompozycje o charakterze sielankowo-groteskowym, sceny w rodzaju fetex-cham-petres. Stworzył własny kanon postaci kobiecej giętkiej, smukłej, często nagiej lub odzianej w przejrzyste, powiewne sukienki. Koloryt jego obrazów był delikatny, zielonkawosrebrzysty. Prace Kubickiego odznaczały się indywidualnym, oryginalnym stylem, zdradzając jedną z ciekawszych osobowości malarskich pokolenia, które debiutowało w latach trzydziestych. Zajmował się również malarstwem dekoracyjnym. Wykonał m.i. dekoracje niektórych pomieszczeń na statkach M/S „Piłsudski” i M/S „Batory” w 1936, panneau Zdrojowiska polskie w Pawilonie Polskim na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu w 1937 (otrzymał za tę pracę Grand Prix) oraz w tymże roku panneaux decoratifs poświęcone dziejom kawy, herbaty i czekolady w warszawskim sklepie Wedla. Często malował na plenerach w Kazimierzu nad Wisłą. Uczestniczył w wystawach Bractwa św. Łukasza, wystawiał w IPS i Salonie Plastyków ZZPAP, prace jego pokazano również na wystawie objazdowej w Wiedniu, Pradze, Paryżu i Londynie. Cały niemal dorobek Kubickiego zaginął. Zachowane prace artysty eksponowano na indywidualnej wystawie w Muzeum Okręgowym w Toruniu w 1975 (bez katalogu).
Pejzaż z łódkami, 1926
olej, płótno, 100,5 x 119,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, płótno, 100,5 x 119,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
Cykliści, 1935
olej, dykta, 121 x 148 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, dykta, 121 x 148 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
