Linke Bronisław Wojciech (ur. 1906 Dorpat, zm. 1962 Warszawa).
Malarz, rysownik, grafik, członek Loży Wolnomularskiej i Czapki Frygijskiej. Studiował w Szkołach Przemysłu Artystycznego w Bydgoszczy oraz Krakowie (1922-23 i 1924-26) i w warszawskiej SSP (1927-31), gdzie był uczniem T. Pruszkowskiego i M. Kotarbińskiego. Uprawiał grafikę użytkową, zamieszczał rysunki (głównie satyry polityczne i obyczajowe) w „Szpilkach”, „Dzienniku Ludowym” i „Tygodniku Robotniczym”. Jego prace malarskie prezentują podobną postawę ideową. Artysta występował za ich pośrednictwem przeciwko obłudzie kultury mieszczańskiej, kultowi pieniądza, biurokracji, protestował przeciwko okrucieństwom wojny i ogólnej dehumanizacji ery techniki. W indywidualnym, ekspresyjnym stylu łączył precyzję obserwacji z myśleniem metaforycznym i elementami surrealizmu, dosadność i brutalność ze swoistym liryzmem. Sztuka jego była z założenia antyestetyczna, szokująca i ostra, by w ten sposób dogłębniej poruszyć widza, zmusić go do zastanowienia się nad przekazywanymi mu myślami. Po wojnie artysta kontynuował współpracę z prasą, wykonał szereg cykli rysunkowych poświęconych walce z faszyzmem i rasizmem, krytyce społecznej, a także będących symbolicznym wizerunkiem zniszczenia i przetrwania Warszawy czy też ostrzeżeniem przed zagładą atomową.
Malarz, rysownik, grafik, członek Loży Wolnomularskiej i Czapki Frygijskiej. Studiował w Szkołach Przemysłu Artystycznego w Bydgoszczy oraz Krakowie (1922-23 i 1924-26) i w warszawskiej SSP (1927-31), gdzie był uczniem T. Pruszkowskiego i M. Kotarbińskiego. Uprawiał grafikę użytkową, zamieszczał rysunki (głównie satyry polityczne i obyczajowe) w „Szpilkach”, „Dzienniku Ludowym” i „Tygodniku Robotniczym”. Jego prace malarskie prezentują podobną postawę ideową. Artysta występował za ich pośrednictwem przeciwko obłudzie kultury mieszczańskiej, kultowi pieniądza, biurokracji, protestował przeciwko okrucieństwom wojny i ogólnej dehumanizacji ery techniki. W indywidualnym, ekspresyjnym stylu łączył precyzję obserwacji z myśleniem metaforycznym i elementami surrealizmu, dosadność i brutalność ze swoistym liryzmem. Sztuka jego była z założenia antyestetyczna, szokująca i ostra, by w ten sposób dogłębniej poruszyć widza, zmusić go do zastanowienia się nad przekazywanymi mu myślami. Po wojnie artysta kontynuował współpracę z prasą, wykonał szereg cykli rysunkowych poświęconych walce z faszyzmem i rasizmem, krytyce społecznej, a także będących symbolicznym wizerunkiem zniszczenia i przetrwania Warszawy czy też ostrzeżeniem przed zagładą atomową.
Bezrobocie, 1932-34
ołówek, kredka, tusz, gwasz, papier, 28,4 x 22,7 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
ołówek, kredka, tusz, gwasz, papier, 28,4 x 22,7 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
