Dołżycki, Leon (ur. 1888 Lwów, zm. 1965 Kraków).
Malarz, grafik, scenograf, pedagog, członek ugrupowań Formiści, Plastyka. Studia artystyczne odbywał w latach 1907-12 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Unierzyskiego, F. Ruszczyca i J. Mehoffera. W latach 1911-12 podróżował do Niemiec, Austrii i Włoch, był również w Paryżu, do którego powracał jeszcze wielokrotnie. Działalność twórczą wiązał przez całe życie z pracą pedagogiczną, którą rozpoczął już w r. 1911. Był również aktywnym działaczem ZZPAP (a później ZPAP), należał do Formistów w latach 1918-22, był przez kilka lat członkiem ugrupowania Plastyka, wystawiał także z Awangardą, Jednorogiem i Nową Generacją. Do roku 1916 w jego twórczości dominowały wpływy francuskiego malarstwa impresjonistycznego i postimpresjonistycznego. Z kolei nastąpiła faza formistyczna, która charakteryzowała się u Dołżyckiego syntetyczną i dynamiczną formą, obwiedzioną często mocnym konturem, wąską gamą barwną oraz silną ekspresją. W tym okresie istotne miejsce w twórczości artysty zajmowała grafika wykazująca wyraźne analogie z jego ówczesnym malarstwem. Przełom lat dwudziestych i trzydziestych przyniósł rozszerzenie tematyki często motywy pejzażowe i sportowe o zwartej konstrukcji, uproszczonym kolorycie oraz zróżnicowanej fakturze. Około 1934 zwrócił się Dołżycki ku zagadnieniom kolorystycznym, analizie barw, zachowując jednak zdobyty jeszcze w okresie formistycznym dyscypliną kompozycyjną. Zajmował się także scenografią. W latach 1919-29 współpracował z Teatrem Wielkim w Poznaniu projektując dekoracje do przedstawień takich jak Madame Butterfly, Dama Pikowa, Pajace, Aida czy Cyrulik Sewilski.
Malarz, grafik, scenograf, pedagog, członek ugrupowań Formiści, Plastyka. Studia artystyczne odbywał w latach 1907-12 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Unierzyskiego, F. Ruszczyca i J. Mehoffera. W latach 1911-12 podróżował do Niemiec, Austrii i Włoch, był również w Paryżu, do którego powracał jeszcze wielokrotnie. Działalność twórczą wiązał przez całe życie z pracą pedagogiczną, którą rozpoczął już w r. 1911. Był również aktywnym działaczem ZZPAP (a później ZPAP), należał do Formistów w latach 1918-22, był przez kilka lat członkiem ugrupowania Plastyka, wystawiał także z Awangardą, Jednorogiem i Nową Generacją. Do roku 1916 w jego twórczości dominowały wpływy francuskiego malarstwa impresjonistycznego i postimpresjonistycznego. Z kolei nastąpiła faza formistyczna, która charakteryzowała się u Dołżyckiego syntetyczną i dynamiczną formą, obwiedzioną często mocnym konturem, wąską gamą barwną oraz silną ekspresją. W tym okresie istotne miejsce w twórczości artysty zajmowała grafika wykazująca wyraźne analogie z jego ówczesnym malarstwem. Przełom lat dwudziestych i trzydziestych przyniósł rozszerzenie tematyki często motywy pejzażowe i sportowe o zwartej konstrukcji, uproszczonym kolorycie oraz zróżnicowanej fakturze. Około 1934 zwrócił się Dołżycki ku zagadnieniom kolorystycznym, analizie barw, zachowując jednak zdobyty jeszcze w okresie formistycznym dyscypliną kompozycyjną. Zajmował się także scenografią. W latach 1919-29 współpracował z Teatrem Wielkim w Poznaniu projektując dekoracje do przedstawień takich jak Madame Butterfly, Dama Pikowa, Pajace, Aida czy Cyrulik Sewilski.
Żałobnica, 1922
olej, płótno, 91 x 75 cm;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
olej, płótno, 91 x 75 cm;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
