Jamontt Bronisław (ur. 1886 Dokudów k. Lidy, zm. 1957 Toruń).
Malarz, pedagog, członek-założyciel Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Studia artystyczne Jamontta były fragmentaryczne będąc gimnazjalistą uczęszczał do Wileńskiej Szkoły Rysunkowej Trutniewa i Rybakowa, a podczas studiów prawniczych w Petersburgu (rozpoczętych 1908) korzystał z lekcji rysunku wieczornego, jako wolny słuchacz tamtejszej ASP. Wiedzę i kulturę malarską zdobył przede wszystkim drogą samodzielnych poszukiwań i doświadczeń. W 1909 przebywał w Krakowie i Zakopanem, gdzie zetknął się z grupą uczniów J. Stanisławskiego. Po raz pierwszy pokazał swe prace publiczności wileńskiej w 1915, a od 1919 brał systematycznie udział w ogólnopolskich wystawach sztuki, zdobywając w latach dwudziestych pewien rozgłos i uznanie (w 1924 otrzymał złoty medal za Pejzaż z kaskadę). Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych odbył podróż do Francji i Włoch. W 1935 objął katedrę malarstwa w Uniwersytecie Wileńskim. Działalność pedagogiczną kontynuował po wojnie w Toruniu jako profesor Wydziału Sztuk Pięknych UMK. Charakterystyczne dla twórczości Jamontta są komponowane pejzaże, w których często występują rozłożyste drzewa i niebo pełne skłębionych obłoków oraz obrazy, których tematem jest stara architektura malownicze zakątki Wilna, a w ostatnim okresie Torunia. Malarstwo tego artysty nosi niezatarte piętno środowiska, w którym się ukształtowało; przynależy niewątpliwie do szkoły wileńskiej, reprezentując jej nurt romantyczny.
Malarz, pedagog, członek-założyciel Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Studia artystyczne Jamontta były fragmentaryczne będąc gimnazjalistą uczęszczał do Wileńskiej Szkoły Rysunkowej Trutniewa i Rybakowa, a podczas studiów prawniczych w Petersburgu (rozpoczętych 1908) korzystał z lekcji rysunku wieczornego, jako wolny słuchacz tamtejszej ASP. Wiedzę i kulturę malarską zdobył przede wszystkim drogą samodzielnych poszukiwań i doświadczeń. W 1909 przebywał w Krakowie i Zakopanem, gdzie zetknął się z grupą uczniów J. Stanisławskiego. Po raz pierwszy pokazał swe prace publiczności wileńskiej w 1915, a od 1919 brał systematycznie udział w ogólnopolskich wystawach sztuki, zdobywając w latach dwudziestych pewien rozgłos i uznanie (w 1924 otrzymał złoty medal za Pejzaż z kaskadę). Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych odbył podróż do Francji i Włoch. W 1935 objął katedrę malarstwa w Uniwersytecie Wileńskim. Działalność pedagogiczną kontynuował po wojnie w Toruniu jako profesor Wydziału Sztuk Pięknych UMK. Charakterystyczne dla twórczości Jamontta są komponowane pejzaże, w których często występują rozłożyste drzewa i niebo pełne skłębionych obłoków oraz obrazy, których tematem jest stara architektura malownicze zakątki Wilna, a w ostatnim okresie Torunia. Malarstwo tego artysty nosi niezatarte piętno środowiska, w którym się ukształtowało; przynależy niewątpliwie do szkoły wileńskiej, reprezentując jej nurt romantyczny.
Pejzaż z dwoma czerwonymi domkami, 1929
gwasz, tektura, 48 x 63,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
gwasz, tektura, 48 x 63,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
