Jarema Maria (ur. 1908 Stary Sambór, zm. 1958 Kraków).
Rzeźbiarka, malarka, scenografka, członkini Grupy Krakowskiej. Studia artystyczne odbywała w l. 1929-35 w krakowskiej ASP w pracowni X. Dunikowskiego. Jeszcze w okresie studiów związała się z Grupą Krakowską, skupiającą awangardowych plastyków o radykalnych poglądach artystycznych i społecznych. Uczestniczyła w wystawach Grupy oraz ZZPAP prezentując początkowo rzeźby, a dopiero od 1938 obrazy. Równocześnie współpracowała jako scenografka i aktorka z teatrem Cricot, założonym przez jej brata, Józefa Jaremę, oraz z teatrzykiem kukiełkowym Adama Polewki, który wystawiał szopki polityczne w środowisku robotniczym. W 1937 wyjechała na kilkumiesięczne studia do Paryża. W okresie powojennym brała czynny udział w życiu politycznym i artystycznym krakowskiego środowiska plastycznego. Wiele wystawiała w kraju i za granicą (m.i. na XXIX Biennale w Wenecji), uczestniczyła w konkursach scenograficznych i rzeźbiarskich, współpracowała podobnie jak poprzednio z teatrem, tym razem „Cricot 2” Tadeusza Kantora. Lata pięćdziesiąte stanowiły również apogeum rozwoju jej twórczości malarskiej. Powstały wówczas cykle monotypii Głowy, Wyrazy, Rytmy, Filtry i Penetracje. Artystka stworzyła własny, oryginalny świat form obdarzonych wielką siłą wyrazu potęgowaną przez kompozycję karzącą im przenikać się w ruchliwych, zmiennych układach. Wielowątkowa głębia tych prac, przenikanie się planów, nasycone treścią pulsowanie mijających się rytmów powodowały, iż dalekie były od jedynie czysto formalnej gry, choć tak klarowne, precyzyjne, o abstrakcyjnej nieuchwytności faktury.
Rzeźbiarka, malarka, scenografka, członkini Grupy Krakowskiej. Studia artystyczne odbywała w l. 1929-35 w krakowskiej ASP w pracowni X. Dunikowskiego. Jeszcze w okresie studiów związała się z Grupą Krakowską, skupiającą awangardowych plastyków o radykalnych poglądach artystycznych i społecznych. Uczestniczyła w wystawach Grupy oraz ZZPAP prezentując początkowo rzeźby, a dopiero od 1938 obrazy. Równocześnie współpracowała jako scenografka i aktorka z teatrem Cricot, założonym przez jej brata, Józefa Jaremę, oraz z teatrzykiem kukiełkowym Adama Polewki, który wystawiał szopki polityczne w środowisku robotniczym. W 1937 wyjechała na kilkumiesięczne studia do Paryża. W okresie powojennym brała czynny udział w życiu politycznym i artystycznym krakowskiego środowiska plastycznego. Wiele wystawiała w kraju i za granicą (m.i. na XXIX Biennale w Wenecji), uczestniczyła w konkursach scenograficznych i rzeźbiarskich, współpracowała podobnie jak poprzednio z teatrem, tym razem „Cricot 2” Tadeusza Kantora. Lata pięćdziesiąte stanowiły również apogeum rozwoju jej twórczości malarskiej. Powstały wówczas cykle monotypii Głowy, Wyrazy, Rytmy, Filtry i Penetracje. Artystka stworzyła własny, oryginalny świat form obdarzonych wielką siłą wyrazu potęgowaną przez kompozycję karzącą im przenikać się w ruchliwych, zmiennych układach. Wielowątkowa głębia tych prac, przenikanie się planów, nasycone treścią pulsowanie mijających się rytmów powodowały, iż dalekie były od jedynie czysto formalnej gry, choć tak klarowne, precyzyjne, o abstrakcyjnej nieuchwytności faktury.
Garderobiany, 1942
gwasz, papier, 19 x 15,3 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
gwasz, papier, 19 x 15,3 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
Kopmozycja, 1943
gwasz, papier, 28 x 22 cm;
własność prywatna;
gwasz, papier, 28 x 22 cm;
własność prywatna;
Koniki, ok. 1946
tempera, tektura, 49,5 x 69 cm;
własność prywatna;
tempera, tektura, 49,5 x 69 cm;
własność prywatna;
