Hulewicz Jerzy (ur. 1886 Kościanki k. Wrześni, zm. 1941 Warszawa).
Malarz, grafik, pisarz, dramaturg, wydawca, członek ugrupowania Bunt, ZPAG, Koła Artystów Grafików Reklamowych. Studia artystyczne odbywał w krakowskiej ASP w latach 1904-06, uzupełniając je następnie w Paryżu i Monachium. Zorganizował i kierował spółkę wydawniczą „Ostoja”. Był jedną z czołowych postaci i teoretykiem polskiego ekspresjonizmu. Wydawał dwutygodnik „Zdrój” (1917-20), redagując go przy współpracy S. Przybyszewskiego. Najwybitniejsze utwory i najbardziej charakterystyczne poglądy opublikowane w „Zdroju” w latach 1917-19, wydał Hulewicz w tomie Brzask epoki (Poznań 1920), zaopatrując go we wstęp, w którym formułował m.i. istotę nowej sztuki: „Spojrzenie od wewnątrz. Synteza. Pragnienie istotności; usłużenie Formy Treści. Docieranie do głębi bezpośrednie”. W latach późniejszych przejął obowiązki kierownika działu literackiego warszawskiego „Kuriera Porannego”, założył również prywatną szkołą malarską. We własnej twórczości plastycznej urzeczywistniał antyestetyczne założenia ugrupowania Bunt. Malował wizyjne kształty potworów (nieco witkacowskie), akty, portrety, ptaki; ekspresyjne drzeworyty o grubych konturach i silnych kontrastach czerni i bieli. Uprawiał też techniki metalowe, zajmował się ilustratorstwem (J. Słowacki, Genezis z ducha, 1918; E. Zegadłowicz, Powsinogi beskidzkie 1925, 2 wyd.; Czartak. Zbiór poetów u Beskidzie, 1925). Ogłosił drukiem wiele artykułów, pism filozoficzno-estetycznych oraz dramatów i powieści. W okresie okupacji współpracował z bratem Witoldem przy wydawaniu tajnej prasy podziemnej. Dorobek malarski i rękopisy Hulewicza uległy zniszczeniu w czasie Powstania Warszawskiego.
Malarz, grafik, pisarz, dramaturg, wydawca, członek ugrupowania Bunt, ZPAG, Koła Artystów Grafików Reklamowych. Studia artystyczne odbywał w krakowskiej ASP w latach 1904-06, uzupełniając je następnie w Paryżu i Monachium. Zorganizował i kierował spółkę wydawniczą „Ostoja”. Był jedną z czołowych postaci i teoretykiem polskiego ekspresjonizmu. Wydawał dwutygodnik „Zdrój” (1917-20), redagując go przy współpracy S. Przybyszewskiego. Najwybitniejsze utwory i najbardziej charakterystyczne poglądy opublikowane w „Zdroju” w latach 1917-19, wydał Hulewicz w tomie Brzask epoki (Poznań 1920), zaopatrując go we wstęp, w którym formułował m.i. istotę nowej sztuki: „Spojrzenie od wewnątrz. Synteza. Pragnienie istotności; usłużenie Formy Treści. Docieranie do głębi bezpośrednie”. W latach późniejszych przejął obowiązki kierownika działu literackiego warszawskiego „Kuriera Porannego”, założył również prywatną szkołą malarską. We własnej twórczości plastycznej urzeczywistniał antyestetyczne założenia ugrupowania Bunt. Malował wizyjne kształty potworów (nieco witkacowskie), akty, portrety, ptaki; ekspresyjne drzeworyty o grubych konturach i silnych kontrastach czerni i bieli. Uprawiał też techniki metalowe, zajmował się ilustratorstwem (J. Słowacki, Genezis z ducha, 1918; E. Zegadłowicz, Powsinogi beskidzkie 1925, 2 wyd.; Czartak. Zbiór poetów u Beskidzie, 1925). Ogłosił drukiem wiele artykułów, pism filozoficzno-estetycznych oraz dramatów i powieści. W okresie okupacji współpracował z bratem Witoldem przy wydawaniu tajnej prasy podziemnej. Dorobek malarski i rękopisy Hulewicza uległy zniszczeniu w czasie Powstania Warszawskiego.
Leda z łabędziem, 1928
olej, płótno, 100 x 90 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, płótno, 100 x 90 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
