Hrynkowski Jan (ur. 1891 Lwów, zm. 1971 Kraków).
Malarz, grafik, scenograf, członek ugrupowań Formiści i Jednoróg. Studiował w krakowskiej ASP malarstwo u J. Pankiewicza i rzeźbę u K. Laszczki. W l. 1921-22 uzupełniał studia w zakresie malarstwa dekoracyjnego w paryskiej Akademii Lotha. Od 1913 brał czynny udział w życiu artystycznym Krakowa: był jednym z twórców formizmu, współzałożycielem krakowskiego Związku Plastyków i jego wieloletnim prezesem, pracował jako scenograf w Teatrze im. Słowackiego (po wojnie również w teatrach katowickich), brał udział w licznych wystawach, prezentował też swe prace na pokazach indywidualnych (m.i.n 1946, 1948, 1960). Spuścizna artystyczna Hrynkowskiego jest liczna i różnorodna, tak w zakresie użytych technik malarskich i graficznych, jak i w sferze tematyki. Obrazy prezentują bogactwo pomysłów i swobodę rozwiązań plastycznych, łączących realistyczne widzenie świata z zainteresowaniami formalnymi. Do najciekawszych należą zwłaszcza pejzaże i martwe natury, w których po doświadczeniach formistycznych doszedł do głosu swoisty koloryzm artysty i jego indywidualny styl malarski. Kompozycja tych prac podporządkowana jest układom barwnym w pejzażach dominuje jasna gama żółto-zielona, w martwych naturach zestawienia kolorystyczne są bogatsze, nasycone, często kontrastowe.
Malarz, grafik, scenograf, członek ugrupowań Formiści i Jednoróg. Studiował w krakowskiej ASP malarstwo u J. Pankiewicza i rzeźbę u K. Laszczki. W l. 1921-22 uzupełniał studia w zakresie malarstwa dekoracyjnego w paryskiej Akademii Lotha. Od 1913 brał czynny udział w życiu artystycznym Krakowa: był jednym z twórców formizmu, współzałożycielem krakowskiego Związku Plastyków i jego wieloletnim prezesem, pracował jako scenograf w Teatrze im. Słowackiego (po wojnie również w teatrach katowickich), brał udział w licznych wystawach, prezentował też swe prace na pokazach indywidualnych (m.i.n 1946, 1948, 1960). Spuścizna artystyczna Hrynkowskiego jest liczna i różnorodna, tak w zakresie użytych technik malarskich i graficznych, jak i w sferze tematyki. Obrazy prezentują bogactwo pomysłów i swobodę rozwiązań plastycznych, łączących realistyczne widzenie świata z zainteresowaniami formalnymi. Do najciekawszych należą zwłaszcza pejzaże i martwe natury, w których po doświadczeniach formistycznych doszedł do głosu swoisty koloryzm artysty i jego indywidualny styl malarski. Kompozycja tych prac podporządkowana jest układom barwnym w pejzażach dominuje jasna gama żółto-zielona, w martwych naturach zestawienia kolorystyczne są bogatsze, nasycone, często kontrastowe.
Pani z papierosem, 1927
olej, płótno, 85 x 69 cm;
Muzeum Narodowe we Wrocławiu;
olej, płótno, 85 x 69 cm;
Muzeum Narodowe we Wrocławiu;
