Michalak, Antoni (ur. 1902 Kozłów Szlachecki, zm. 1975 Kazimierz Dolny).
Malarz, konserwator malarstwa, pedagog, członek ugrupowania Bractwa św. Łukasza oraz Tow. Art. Pol. Sztuka. W l. 1915-1918 uczęszczał do Chudozestwiennogo Ucziliszcza w Odessie. Następnie kształcił się pod kierunkiem J. Kauzika i M. Kotarbińskiego w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W 1919 podjął studia w tutejszej SSP, kontynuując je (z przerwą w l. 1920-22) do 1925 w pracowni T. Pruszkowskiego. W tymże roku został członkiem Bractwa św. Łukasza oraz wyjechał do Paryża, skąd powrócił w 1926, zwiedzając po drodze Włochy i Austrię. W 1933 zamieszkał we Lwowie, gdzie został wykładowcą w Instytucie Sztuki. W 1939 osiadł na stałe w Kazimierzu Dolnym. Po wojnie, w l. 1948-69 prowadził zajęcia z zakresu malarstwa, rysunku i technologii malarskiej dla studentów historii sztuki KUL. Od 1928 brał udział w licznych wystawach w kraju i za granicą. W 1971 odbyła się w Toruniu wystawa retrospektywna prac artysty, prezentująca przede wszystkim jego twórczość do 1939, w której wyodrębniają się dwa główne nurty, różniące się tak charakterem, jak i zastosowaniem środków malarskich. I tak duże, ekspresyjne płótna o tematyce sakralnej utrzymane były zazwyczaj w ciemnej kolorystyce, rozjaśnianej jedynie błyskami światła padającego z nieokreślonego źródła. Zwraca uwagę pietyzm dla szczegółów i drobiazgowy rysunek. Faktura tych obrazów była gładka, często występowały laserunki. Odmienny całkowicie charakter mają nastrojowe portrety, stanowiące istotny nurt w twórczości artysty. Poza wzbogaceniem i urozmaiceniem materii malarskiej, występuje tu odmienne traktowanie koloru, konsekwentne dążenie w kierunku bogatych, śmiałych zestawień barwnych, subtelniejszych niuansów walorowych oraz traktowania światła na sposób impresjonistyczny. Realizm ich jest również zróżnicowany, zależny od charakteru modela a więc od bliskiego liryzmowi, przez sensualistyczny i wrażeniowy po patetyczny niemal i surowy.
Malarz, konserwator malarstwa, pedagog, członek ugrupowania Bractwa św. Łukasza oraz Tow. Art. Pol. Sztuka. W l. 1915-1918 uczęszczał do Chudozestwiennogo Ucziliszcza w Odessie. Następnie kształcił się pod kierunkiem J. Kauzika i M. Kotarbińskiego w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W 1919 podjął studia w tutejszej SSP, kontynuując je (z przerwą w l. 1920-22) do 1925 w pracowni T. Pruszkowskiego. W tymże roku został członkiem Bractwa św. Łukasza oraz wyjechał do Paryża, skąd powrócił w 1926, zwiedzając po drodze Włochy i Austrię. W 1933 zamieszkał we Lwowie, gdzie został wykładowcą w Instytucie Sztuki. W 1939 osiadł na stałe w Kazimierzu Dolnym. Po wojnie, w l. 1948-69 prowadził zajęcia z zakresu malarstwa, rysunku i technologii malarskiej dla studentów historii sztuki KUL. Od 1928 brał udział w licznych wystawach w kraju i za granicą. W 1971 odbyła się w Toruniu wystawa retrospektywna prac artysty, prezentująca przede wszystkim jego twórczość do 1939, w której wyodrębniają się dwa główne nurty, różniące się tak charakterem, jak i zastosowaniem środków malarskich. I tak duże, ekspresyjne płótna o tematyce sakralnej utrzymane były zazwyczaj w ciemnej kolorystyce, rozjaśnianej jedynie błyskami światła padającego z nieokreślonego źródła. Zwraca uwagę pietyzm dla szczegółów i drobiazgowy rysunek. Faktura tych obrazów była gładka, często występowały laserunki. Odmienny całkowicie charakter mają nastrojowe portrety, stanowiące istotny nurt w twórczości artysty. Poza wzbogaceniem i urozmaiceniem materii malarskiej, występuje tu odmienne traktowanie koloru, konsekwentne dążenie w kierunku bogatych, śmiałych zestawień barwnych, subtelniejszych niuansów walorowych oraz traktowania światła na sposób impresjonistyczny. Realizm ich jest również zróżnicowany, zależny od charakteru modela a więc od bliskiego liryzmowi, przez sensualistyczny i wrażeniowy po patetyczny niemal i surowy.
Portret pani z pieskiem (Pani Loewenstein), 1931
olej, płótno, 75 x 66 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, płótno, 75 x 66 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
Portret Wandy Hoffmanowej, 1936
olej, płótno, 129 x 81,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, płótno, 129 x 81,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
Bajka o człowieku szczęśliwym, 1925
olej, płótno, 245 x 270 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, płótno, 245 x 270 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
