Łunkiewicz-Rogoyska Maria Ewa (ur. 1894 Kudrynce na Podolu, zm. 1967 Warszawa).
Malarka, członkini grupy Plastycy Nowocześni i Bloku Zaw. Artystów Plastyków. Studia artystyczne odbywała w latach 1921-24 w Ecole Nationale des Arts Decoratifs w Paryżu. Po powrocie z Francji osiadła w Warszawie. Brała czynny udział w życiu artystycznym, uczestniczyła w wielu wystawach w kraju i za granicą. W 1931 miała pierwszą indywidualną wystawę w Salonie Sztuki Cz. Garlińskiego w Warszawie. Od początku swej działalności, tak w kraju jak i za granicą, pozostawała w ścisłych kontaktach z kręgami awangardy artystycznej. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych jej prace wykazywały bardzo wyraźny wpływ puryzmu Ozenfanta i Jeannereta, który uprawiała właściwie jako jedyna w tym czasie w kraju. Punktem wyjścia jej twórczości nie był przedmiot spotykany w rzeczywistości, ale zaistniały już wcześniej jako fakt malarski. Korzystała też z doświadczeń kubizmu, a w latach powojennych tworzyła kompozycje abstrakcyjne, charakteryzujące się wysmakowaną, choć nie estetyzującą, harmonią barwną. Cały dorobek malarski artystki świadczy o jej nastawieniu raczej analitycznym i intelektualnym niż wrażeniowym czy emocjonalnym.
Malarka, członkini grupy Plastycy Nowocześni i Bloku Zaw. Artystów Plastyków. Studia artystyczne odbywała w latach 1921-24 w Ecole Nationale des Arts Decoratifs w Paryżu. Po powrocie z Francji osiadła w Warszawie. Brała czynny udział w życiu artystycznym, uczestniczyła w wielu wystawach w kraju i za granicą. W 1931 miała pierwszą indywidualną wystawę w Salonie Sztuki Cz. Garlińskiego w Warszawie. Od początku swej działalności, tak w kraju jak i za granicą, pozostawała w ścisłych kontaktach z kręgami awangardy artystycznej. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych jej prace wykazywały bardzo wyraźny wpływ puryzmu Ozenfanta i Jeannereta, który uprawiała właściwie jako jedyna w tym czasie w kraju. Punktem wyjścia jej twórczości nie był przedmiot spotykany w rzeczywistości, ale zaistniały już wcześniej jako fakt malarski. Korzystała też z doświadczeń kubizmu, a w latach powojennych tworzyła kompozycje abstrakcyjne, charakteryzujące się wysmakowaną, choć nie estetyzującą, harmonią barwną. Cały dorobek malarski artystki świadczy o jej nastawieniu raczej analitycznym i intelektualnym niż wrażeniowym czy emocjonalnym.
Martwa natura z garnkami, 1929
olej, płótno, 62,5 x 78,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
olej, płótno, 62,5 x 78,5 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;
Saint Malo, 1930
olej, płótno, 91 x 91 cm;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
olej, płótno, 91 x 91 cm;
Muzeum Narodowe w Poznaniu;
