Mierzejewski Jacek

Mierzejewski Jacek (ur. 1883 Częstochowa, zm. 1925 Otwock).
Malarz, grafik, członek ugrupowania Formiści. Studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Szkole Rysunkowej i kontynuował je w krakowskiej ASP w l. 1904-12. Pracował pod kierunkiem F. Cynka, L. Wyczółkowskiego, J. Mehoffera i J. Pankiewicza. Przebywał następnie kilka miesięcy we Francji. W początkowym okresie twórczości pozostawał pod wpływem Wyspiańskiego, Mehoffera i A. Beardsleya, tworząc rysunki i afisze o wyraźnie secesyjnym charakterze. Ok. 1910 zaczął upraszczać i syntetyzować w pewien sposób formę, kładąc jednocześnie coraz większy nacisk na wydobycie i określenie bryły. Wzorem Cezannea i kubistów próbował geometryzacji kształtów, co jest widoczne w pejzażach zakopiańskich czy też w wielkiej kompozycji architektoniczno-pejzażowej Wawel. Malował pełne prostoty i poezji w doborze przedmiotów martwe natury oraz portrety osób z najbliższego rodzinnego kręgu, pełne ciepła i psychologicznej prawdy. Kolorystyka tych prac jest subtelna, wysmakowana, barwy często są rozbielone, a całość kompozycji spowita jakby w lekką mgiełkę. Odmienne w charakterze są kompozycje z początku lat dwudziestych Umarlak i Pogrzeb, w których bezsilność wobec śmierci, obojętność, brak serca i cynizm ludzki przedstawione zostały z makabrycznym humorem, w nastroju tragicznej groteski, potęgowanym jeszcze zielonkawobłękitnym kolorytem i karykaturalnym deformowaniem postaci. Ostatnim jednak akcentem twórczości stojącego u progu śmierci artysty, zabijanego gruźlicą, była sielankowa kompozycja wykonana piórkiem i gwaszem, która przedstawiając miłosną idyllę wśród kwiatów, ptaków i zwierząt leśnych sławiła urodę życia.

Wawel
olej, płótno, 91 x 120 cm;
Muzeum Narodowe w Warszawie;

Pogrzeb, 1918-23
olej, płótno, 83 x 97 cm;
Muzeum Narodowe we Wrocławiu;

Martwa natura na stołku, 1919
olej, płótno, 80 x 70 cm;
Muzeum Narodowe w Krakowie;

Portret żony z pusią
olej, płótno, 167 x 97 cm;
Muzeum Sztuki w Łodzi;