Nicz-Borowiakowa Maria Łucja (ur. 1896, zm. 1944 Warszawa).
Malarka, członkini ugrupowania Blok. Studia artystyczne odbywała w warszawskiej SSP pod kierunkiem S. Lentza w latach 1916-20. Jej kolegami w pracowni byli m.i. H. Stażewski, M. Szczuka, S. Zalewski i T. Źarnowerówna. Na przełomie 1922 i 1923 roku przebywała w Paryżu, gdzie zetknęła się z kubizmem i twórczością artystów młodszej generacji. Pierwsze prace Nicz-Borowiakowej kształtowały się jeszcze pod wpływem stylistyki młodopolskiej. Po 1918 zmieniły się zainteresowania artystki zafrapowanej hasłami głoszonymi przez malarzy poznańskich spod znaku Buntu i Zdroju. Lata 1920-24 były okresem poszukiwań i wypracowywania własnych środków wyrazu w ramach sztuki awangardowej. Jej prace malarskie z tego czasu (reprodukowane wielokrotnie w czasopiśmie „Blok”) charakteryzuje dążenie do czystej konstrukcji formy, opartej na ścisłej dyscyplinie ładu i porządku. Eliminując przedmiot Nicz-Borowiakowa przedstawiała tylko relacje między poszczególnymi kształtami. Inaczej traktowała jedynie portret widać tu wpływ środowiska wileńskiego, a zwłaszcza sztuki portretowej L. Ślendzińskiego. Około 1930 powstały ostatnie prace artystki. Ciężka sytuacja rodzinna i choroba uniemożliwiły jej dalszą twórczość. Kilka niewykończonych obrazów powstałych po tej dacie świadczy, iż pogodzić się z tym nie umiała.
Malarka, członkini ugrupowania Blok. Studia artystyczne odbywała w warszawskiej SSP pod kierunkiem S. Lentza w latach 1916-20. Jej kolegami w pracowni byli m.i. H. Stażewski, M. Szczuka, S. Zalewski i T. Źarnowerówna. Na przełomie 1922 i 1923 roku przebywała w Paryżu, gdzie zetknęła się z kubizmem i twórczością artystów młodszej generacji. Pierwsze prace Nicz-Borowiakowej kształtowały się jeszcze pod wpływem stylistyki młodopolskiej. Po 1918 zmieniły się zainteresowania artystki zafrapowanej hasłami głoszonymi przez malarzy poznańskich spod znaku Buntu i Zdroju. Lata 1920-24 były okresem poszukiwań i wypracowywania własnych środków wyrazu w ramach sztuki awangardowej. Jej prace malarskie z tego czasu (reprodukowane wielokrotnie w czasopiśmie „Blok”) charakteryzuje dążenie do czystej konstrukcji formy, opartej na ścisłej dyscyplinie ładu i porządku. Eliminując przedmiot Nicz-Borowiakowa przedstawiała tylko relacje między poszczególnymi kształtami. Inaczej traktowała jedynie portret widać tu wpływ środowiska wileńskiego, a zwłaszcza sztuki portretowej L. Ślendzińskiego. Około 1930 powstały ostatnie prace artystki. Ciężka sytuacja rodzinna i choroba uniemożliwiły jej dalszą twórczość. Kilka niewykończonych obrazów powstałych po tej dacie świadczy, iż pogodzić się z tym nie umiała.
Martwa natura, ryby, ok. 1928
olej, deska, 39 x 51 cm;
Muzeum Sztuki w Łodzi;
olej, deska, 39 x 51 cm;
Muzeum Sztuki w Łodzi;
