Malarstwo – Klasycyzm.
Klasycyzm (z łac. classicus – doskonały, pierwszorzędny, wzorowy, wyuczony) , jako styl odwołujący się do osiągnięć starożytnych Greków i Rzymian, panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił pod koniec XVIII wieku i w pierwszej ćwierci wieku XIX. Klasycyzm zrodził się jako reakcja na rozpasany późny barok i rokoko. Artyści szukając stylu zdolnego wyrażenia głębszych moralnie treści zwrócili się do „źródeł” kultury antycznej i czerpiącej z niej sztuki renesansowej.
Dla uwypuklenia cnót obywatelskich, działań moralizatorskich czy wręcz propagandowych wzorowano się na tematyce i architekturze starożytnej Grecji i Rzymu, wiernie odwzorowując elementy dekoracji, stroju czy architektury Antyku . Malarstwo wyrażało się głównie w tematyce starożytnej, mitologicznej, alegorycznej i w portrecie. Postaciami byli często wodzowie i bohaterowie państwowi i mitologiczni.
Przy przedstawianiu rzeczywistości obowiązywała ścisła perspektywa. Obrazy stały się statyczne, oszczędne w wyrazie, emanujące dostojeństwem, powagą i spokojem.
Unikano swobodnego światłocienia i rozmycia na rzecz wyraźnego konturu, kontrastu barwnego. Kształt stał się ważniejszy niż barwa czy faktura .
Klasycyzm w Polsce to tzw. styl stanisławowski nazwany od imienia króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Klasycyści:
Jacques-Louis David
Jean Ingres
Thomas Gainsborough
Marcello Bacciarelli
Bernardo Bellotto zw. Canaletto młodszy