Raphael, Bronzino i Caravaggio – Muzeum Historii Sztuki – Wiedeń
Zbiory sali 3 obejmują przedstawicieli północnych Włoch aż po twórców manierystycznej szkoły z Emilii. Najbardziej erotyczne dzieło muzeum przedstawia Jupitera i Io. Wyszło spod pędzla Antonio Correggio (ok. 1489-1534), Io do szczytów uniesienia doprowadza Jupiter pod postacią chmury. Autoportret Parmigianiniego (1503-40), włączony do kolekcji Rudolfa II w roku 1608, to przykład malarstwa uciekającego się do sztuczek, które robiły wrażenie na cesarzu. Właściwa kolekcja sztuki florenckiej rozpoczyna się w sali 4 mistrzowskim studium renesansowych proporcji i harmonii – Madonną na łące autorstwa dwudziestodwuletniego Raphaela (1483-1520). Nieco dalej, w sali 7, znajduje się chłodny wizerunek Świętej Rodziny Agnolo Bronzina (1503-1572).
Caravaggio (1571-1610) był artystą ponad wszelką wątpliwość kontrowersyjnym. Jego głównym „grzechem” artystycznym było, w oczach ówczesnych elit, odejście od idealizowania postaci biblijnych – jako modeli angażował często ludzi z ulicy, jak na przykład w Dawidzie z głową Goliata; obraz zawiera nawet jego autoportret w postaci odciętej głowy Goliata. Prawdopodobnie zniechęcił tym część religijnej klienteli, ale jego prace wywarły ogromny wpływ na XVII-wiecznych malarzy, takich jak Rubens czy Bruegel. Obaj przez jakiś czas posiadali Madonnę Różańcową, którą obecnie można podziwiać w sali V.