Zygmunt Freud
Zygmunt Freud urodzi! się 6 maja 1856 r. we Freibergu na Morawach. Trzy lata później jego ojciec, żydowski kupiec handlujący wełną, przeprowadzi! się wraz z rodziną do Wiednia, gdzie zamieszkał w dzielnicy Leopoldstadt. Tam Freud zdobył całe swoje wykształcenie, uzyskując w 1881 r. tytuł doktora medycyny na Uniwersytecie Wiedeńskim (nauka zajęła mu trzy lata więcej niż normalnie, ponieważ wiele czasu spędzał na badaniach neurologicznych nieobjętych programem studiów). W 1886 r. otworzył swój pierwszy gabinet neurologiczny przy Rathausstrasse 7/1 i w tym samym roku poślubił Martę Bernays, która urodziła mu sześcioro dzieci. W 1891 r. przeniósł się z praktyką na Berggasse 19/9, a w 1896 r. po raz pierwszy w jego pracach pojawił się termin „psychoanaliza”.
Publikowane przez niego prace byty atakowane przez wielu akademików i lekarzy, mimo to zdołał zgromadzić wokół siebie krąg uczniów i zwolenników, którzy spotykali się w poczekalni jego gabinetu w środowe wieczory. Wśród nich był też szwajcarski psycholog Carl Jung, który później zerwał kontakty z grupą (w 1914 r.) z powodu prywatnych nieporozumień z Freudem. W 1923 r. u Freuda stwierdzono raka podniebienia. Choroba była dla niego źródłem wielu cierpień i zmusiła go do ponad trzydziestu operacji. Wycofał się więc z życia publicznego, a na zebraniach i konferencjach często zastępowała go jego córka Anna -psychiatra dziecięcy.
Pojawienie się nazistów w 1938 r. spowodowało masową ewakuację wiedeńskich Żydów. Freud i Anna uzyskali zezwolenie na wyjazd do Londynu, gdzie udali się 4 czerwca. Pozostałe jego dzieci również zdołały uciec, ale inni członkowie rodziny mieli mniej szczęścia. Jego cztery będące już w podeszłym wieku siostry zostały zatrzymane w mieście i ostatecznie poniosły śmierć w obozie koncentracyjnym w 1941 r. Freud zmarł 23 września 1939 r. w Londynie.
Twórcę psychoanalizy, doktora Zygmunta Freuda (1856-1939), łączyły z Wiedniem stosunki ambiwalentne -miłość pomieszana z nienawiścią. Żył i pracował w tym mieście przez prawie całe swoje życie; uciekł przed nazistami dopiero w 1938 r., na krótko przed śmiercią. Jego teorie związane były z przekonaniem, że pohamowanie dziecięcego popędu płciowego jest najczęstszą przyczyną nerwic w życiu dorosłym. Proponowana przez niego metoda terapii polegała na stworzeniu pacjentowi możliwości rozpoznania nieuświadomionych konfliktów. Początkowo jej sednem była hipnoza, później Freud porzucił ją na korzyść techniki wolnych skojarzeń i analizy symboliki marzeń sennych. Właśnie praca O marzeniu sennym (1900 r.) stała się jego pierwszym istotnym dziełem.
Ostatnią pracą psychoanalityczną Freuda była książka zatytułowana Ego i id (1923 r.), w której omawiał napięcia powstające pomiędzy id (podstawowymi popędami), ego (świadomą osobowością) i superego (wyidealizowanymi wrodzonymi nakazami). Chociaż poglądy Freuda były zawsze krytykowane, jego wkład w rozwój psychologii, a nawet wpływ na życie codzienne, był ogromny. Świadczą o tym powszechnie obecne w zbiorowej świadomości pojęcia kompleksu Edypa, pomyłek freudowskich czy symboliki fallicznej, a także kolejne pokolenia pacjentów leżących na gabinetowych kozetkach.