Muzyka w Słowacji
W IX w. wraz z chrześcijaństwem przeniknęły na ziemie słowiańskie bizantyjskie i łacińskie śpiewy liturgiczne, przy czym te ostatnie, w postaci chorałów, upowszechniły się przede wszystkim dzięki klasztorom benedyktyńskim. Jednocześnie rozwijała się muzyka ludowa igrców (lokalna odmiana truwerów). W XV i XVI w. rozpowszechniła się polifonia. Pod wpływem reformacji śpiewano chorały i psalmy w języku czeskim. Bratysława, Koszyce i miasta spiskie były wówczas ośrodkami życia muzycznego. Wśród kompozytorów muzyki polifonicznej zasłynęli J. Śimbacki, J. Kusser i M. Pollentario. Muzyka świecka z czasów renesansu i baroku, tańce oraz pieśni lutników przetrwały w zapisach w kodeksie Vietorisa oraz zbiorach Uhrovskim i Szirmay-Keczerowej.
XVIII stulecie, czasy Marii Teresy, stabilizacji i wielkich fortun, przyczyniło się do rozkwitu muzyki kościelnej, ale także opery. Pod koniec wieku Bratysława stała się ośrodkiem międzynarodowego życia muzycznego. Koncertowali tu m.in. Mozart,
Haydn, Hummel, a nieco później Beethoven i Schubert. Wiedeński klasycyzm inspirował słowackich kompozytorów: Z. Zimmermana, J. Dru-żeckiego i F. Rieglera.
W II połowie XVIII w. Słowacy bardziej zdecydowanie zamanifestowali obecność na niwie kultury. J. Kollar i P. Safarik rozpoczęli dokumentację słowackiej muzyki ludowej, która stała się inspiracją dla późniejszych kompozytorów narodowych. Wśród tych ostatnich, działających w XIX w., wyróżniają się L. Vansa i J. Bella.
Prawdziwy rozkwit słowackiej muzyki narodowej nastąpił w XX w. Twórczość M. Moyzesa czy M. Schneidera-Trnavskiego znalazła uznanie w Europie. F. Kafenda wprowadził motywy ludowe do swoich utworów. Następna generacja kompozytorów (A. Moyzes, E. Suchoń, J. Cikker, A. Oćenaś), tworząca w okresie międzywojennym i po II wojnie światowej, wzniosła słowacką muzykę klasyczną na prawdziwie wysoki europejski poziom.