Turkije is een lappendeken van vele culturen van onze wereld. Hier vinden we sporen van de Hettieten, voorbeelden van Griekse en Romeinse oude architectuur, gebouwen uit de Byzantijnse periode en uiterst interessante Turkse monumenten. In musea zullen we o.a. bewonderen. prachtig oud houtsnijwerk, Byzantijnse mozaïeken en prachtige stukken Ottomaanse kostuums, volgende edities van de Koran en originele sieraden. Dit alles behoort tot de algemeen begrepen cultuur van Anatolië, maar het is niet beperkt tot deze problemen alleen. Muziek speelde een belangrijke rol in het leven van het Ottomaanse hof, wat in het hedendaagse Turkije een populair fenomeen is. Geweldige literatuur heeft een nog grotere erfenis nagelaten, met zijn wortels in de Seltsjoekse staat, en dit alles, samen met de overweldigende invloed van de islamitische religie, heeft een permanent stempel gedrukt op de geest van het Turkse volk, wat zich direct vertaalde in hun gewoonten, dus het dagelijks leven.
De erfenis van de Hettieten en de dichterlijke staten
Het eerste staatsorganisme in Klein-Azië was de Hettitische staat (XVIII – VIII c. p.n.e.), maar zelfs vóór de komst van de Hettieten waren hier handelsposten gesticht door kooplieden uit Mesopotamië en Syrië. Hun archief gevonden op Kultepe (in de buurt van Kayseri), geschreven in spijkerschrift op kleitabletten, is het oudste literaire monument in Anatolië. Het geeft antwoord op veel vragen over handelen, politiek en economie van die tijd. Na de assimilatie van de Hettieten en hun controle over de voormalige losse stadstaten, werd de Anatolische cultuur gedomineerd door dit Indo-Europese volk. Maar een verscheidenheid aan etnische factoren vermengden de artistieke vormen, en daarmee de opkomst van nieuwe en originele, voornamelijk in het religieuze leven.
De Hettieten ontwikkelden een polytheïstische en antropomorfe religie met een uitgebreid systeem van rituelen. Kenmerkend voor deze periode zijn rotstekeningen gemaakt volgens een bepaald patroon en bas-reliëfs rond de muren van steden en de muren van tempels (np. heiligdom in Yazilikaya). De reliëfs beeldden talrijke goden uit (waarvan de belangrijkste was Tarhunt) en de koningen die hen trouw dienen. De Hettieten lieten ook veel rituele figuren achter die grotendeels van klei of brons waren gemaakt, die niet alleen goden afbeeldde, maar ook mensen en dieren (een gemeenschappelijk thema was het hert, waarschijnlijk beschouwd als de personificatie van een of andere god).
Er waren veel tempels in de Hettitische steden, waarvan alleen de ellendige overblijfselen kunnen worden bewonderd door een moderne toerist. De nederzettingen werden bewaakt door wallen met torens, en de toegangspoort ging vergezeld van standbeelden van leeuwen, sfinxen of gewoon krijgers. De Hettieten lieten een enorme hoeveelheid geschreven documenten achter – net als het Kultepe koopmansarchief – in spijkerschrift op kleitabletten (de meeste werden gevonden in de hoofdstad Hattusas). Religieuze teksten overheersen op de tabletten, maar er zijn ook politieke en historische teksten, en zelfs de correspondentie van de toenmalige heersers.
Na de ineenstorting van de Hettitische staat kwam er een periode in Anatolië, die kan worden omschreven als "vóór de komst van de Grieken" of poëtisch. Tegen dergelijke staatsorganismen, zoals Frygia of Lidia, Hettitische cultuur werd ongetwijfeld beïnvloed. Maar meer en meer keerde het naar het westen, de eerste Grieken begonnen te arriveren en domineerden zonder grote obstakels (cultureel) kleine Aziatische gemeenschappen. Onder hen, bijvoorbeeld. Lia en Karia; het was de koning van laatstgenoemde die de beroemde gebouwen over de hele wereld bouwde, Grieks in zijn stijl, mausoleum (een van de zeven wereldwonderen). Maar de Lyciërs en de Kars hadden nog steeds hun eigen schrift.