Vincent van Gogh – Brieven aan Emil Bernard.
[Arles, tweede helft juni 1888 r.]
Beste collega Bernard8,
Ik ben er steeds meer van overtuigd, dat de foto's, die moet worden geverfd, zodat de hedendaagse schilderkunst volledig zichzelf wordt en stijgt tot een niveau dat overeenkomt met serene pieken, wat Griekse beeldhouwers bereikten, Duitse muzikanten en Franse romanschrijvers - ga door de kracht van één, een geïsoleerde man. Er zullen dus waarschijnlijk afbeeldingen worden gemaakt door teams van mensen, samenkomen voor de vervulling van een gemeenschappelijk idee.
Een, bijvoorbeeld, heeft het vermogen om kleuren prachtig te combineren, en hij mist ideeën.
Een andere heeft weer een overvloed aan nieuwe concepten, schokkend of betoverend, maar hij kan ze niet voldoende welsprekend uitdrukken met zijn zorgvuldige en beperkte palet.
Het ontbreken van een gemeenschap van kunstenaars is zeer betreurenswaardig, die elkaar bekritiseren, dof, hoewel ze elkaar gelukkig niet kunnen vernietigen.
Jij zal, dat al deze redenering triviaal is. Zo zal het zijn! Maar het ding - de opkomst van een of andere Renaissance - dit ding?, gek, is geen cliché.
Nu een technische vraag. Vertel het me in de volgende brief, wat denk je: Ik zal gewoon zwart en wit zetten, die de handelaar aan ons verkoopt, ga je gang op de pallet en ik zal ze zo gebruiken, wat zijn de. Dan - let op, dat ik het heb over het vereenvoudigen van de kleur zoals de Japanners - wanneer ik een heer in het zwart gekleed zie in een groen park met roze paden, wie is rechter van beroep? (Arabische Jood in wijnsteenzuur Daudet noemt deze eerbiedwaardige ambtenaar de Rechter van de Vrede), het lezen van "Koerier"”. Daarboven en boven het park, een lucht van puur kobalt.
Waarom schilder je deze kamer dan niet met gewoon ivoorzwart, en de krant met gewoon rauw wit. De Japanners wijzen immers reflexen af, het plaatst platte kleurvlakken naast elkaar en zijn karakteristieke omtrek wordt bepaald door beweging of vorm. […]
Eindelijk zag ik de Middellandse Zee, je zult ze waarschijnlijk voor me zwemmen. Ik heb een week in Saintes Maries doorgebracht en om daar te komen?, Ik reed de Camargue postkoets, met wijngaarden, duinen en vlakke gebieden zoals in Nederland. Daarom, w Saintes Maries, er waren meisjes die leken op Cimabue en Giotto, dun, gemakkelijk, een beetje droevig en mystiek. Groene boten op een volledig vlak zandstrand, Rood, blauw, zo schattig van vorm en kleur, dat ze aan bloemen deden denken. Er kan maar één man in zo'n schuit zwemmen; ze dekken nauwelijks de volle zee. ze falen, als er geen wind is, en ze moeten weer aan land, als er ook maar een beetje teveel van is.
Blijkbaar is Gauguin nog steeds ziek. ik ben erg benieuwd, hij deed onlangs iets. Ik ben nog steeds bezig met het landschap, Ik sluit een schets bij (zie schets van aken). Ik zou ook graag Afrika willen zien, maar ik maak niet echt plannen voor de toekomst van tevoren. Het zal afhangen van de omstandigheden.
Wat ik graag zou willen weten, dit is een effect dat wordt veroorzaakt door het diepere blauw van de lucht. Fromentin en Gérome zien het land van het Zuiden kleurloos, en zo zien veel mensen het ook. Mijn God, waarschijnlijk - als je droog zand oppakt en er goed naar kijkt; water en lucht die op deze manier worden bekeken, zijn ook kleurloos. Er is geen blauw zonder geel en oranje, dus als je blauw geeft, geef dan en geel, en ook oranje, WAAR? Kan je me zeggen, dat ik je dezelfde clichés schrijf.
Ik schud je hand in gedachten
uw Vincent
[ Arles, eind juli 1888 r.]
Beste collega Bernard,
Heel erg bedankt voor de ingezonden tekeningen. Ik hou van de platanenlaan aan zee met wandelende en twee pratende vrouwen op de voorgrond. Ik hou ook van de vrouw onder de appelboom, vrouw met een paraplu; dan vier tekeningen van naakte vrouwen, vooral de tekening van het meisje dat zichzelf wast. Het effect van grijs verrijkt met zwart, wit, geel, bruin. Dat is lief.
Ach, Rembrandt!… Ondanks al mijn bewondering voor Baudelaire, durf ik aan te nemen, vooral op basis van deze gedichten, dat hij Rembrandt nauwelijks kende. Ik heb hier een kleine ets van Rembrandt uitgevonden en gekocht; een studie van een naakte man, realistisch en eenvoudig. Hij staat leunend tegen een deur of een pilaar in een donker interieur. Een van bovenaf vallende straal glijdt over een gebogen gezicht en enorm rood haar. Dit lichaam zo echt en gevoeld in zijn dierlijkheid is als van Degas. Zeg eens, heb je ooit goed gekeken TFol als Binnen, slagerij in het Louvre? Je hebt er niet goed naar gekeken, en Baudelaire nog steeds honderd keer minder dan jij. Het zou voor mij een echte vakantie zijn om een ochtend met jullie door te kunnen brengen in de Nederlandse galerie. Dit alles kan niet goed worden beschreven, maar staan voor de foto's, Ik zou je wonderen en wonderen kunnen laten zien, welke maken?, dat ik niet bijzonder onder de indruk ben van primitieven, en het meest direct.
Nou, je wilt, er is zo weinig excentriciteit in mij; grieks standbeeld, Millet's boer, nederlands portret, vrouwelijk naakt door Courbet of Degas, elk van deze kalme en gemodelleerde excellenties maakt, dat vele andere dingen - beide primitief, zoals de Japanners - het lijkt mij kalligrafie. Ze interesseren me enorm, maar het volledige ding - perfectie - brengt ons oneindigheid. Genieten van iets moois is als een seksuele daad - een oneindig moment.
Kent u een schilder genaamd Vermeer, wie heeft m . geschilderd. in. een hele mooie nederlandse dame, zwanger. Het palet van deze vreemde schilder bestaat uit blauw, Citroen geel, parelgrijs, zwart, wit; strikt gesproken, in zijn weinige schilderijen vind je alle rijkdom van een volledig palet. Maar een compilatie: Citroen geel, helderblauw, parelgrijs zijn ook kenmerkend voor hem, zoals zwart, biel, grijs en roze voor Velazquez.
ik weet, dat Rembrandt en Nederlanders verspreid zijn over musea en collecties en dat het niet de makkelijkste is om daar een goed beeld van te krijgen, als je het Louvre maar kent. En toch zijn het de Fransen: Charles Blanc, Thor, Fromentin en anderen schreven beter over dit stuk dan de Nederlanders.
Deze Nederlanders hadden totaal geen fantasie en fantasie, maar ze hadden ongelooflijk veel smaak en kennis van combinaties. Ze hebben Christus niet geschilderd, Here God en verschillende dergelijke - hoewel er inderdaad Rembrandt is, maar hij alleen (en er zijn relatief weinig bijbelse thema's in zijn werk). Hij was de enige die bij wijze van uitzondering Christus schilderde…, maar bij hem lijkt het in niets op de werken van andere religieuze schilders - het is een soort metafysische magie.
Zo schilderde Rembrandt engelen. In zijn zelfportret stelde hij zichzelf voor als oud, tandeloos, gerimpeld, met een schedel op zijn hoofd. De foto is ongetwijfeld van nature, in de spiegel. Ze droomt, hij droomt en zijn penseel portretteert hem opnieuw, maar uit het hoofd - de uitdrukking hier wordt steeds onrustiger en verontrustender. Ze droomt, hij droomt verder en hier - waarom en hoe, ik weet het niet, maar vergelijkbaar met Socrates en Mohammed, die hun beschermende geest hadden - Rembrandt paints, behalve deze oude man zoals hij, de figuur van een hemelse engel met een Leonardiaanse glimlach.
Ik laat je een schilder zien, die droomt en schildert vanuit zijn verbeelding, in het begin beweerde ik:, dat een onderscheidend kenmerk van de Nederlanders dit is, dat ze niets verzinnen, dat ze geen fantasieën of fantasieën hebben.
Mag ik onlogisch zijn?? Niet.
Rembrandt dacht nergens aan - hij kende deze engel ook, en deze vreemde Christus - hij kon ze voelen. […]